Cengiz Açıkgöz

Yıl 1979. Yer, Adana. Çukurova’ya has nemli ve çiyli bir yaz gecesinde, ana rahminden düşen her insanoğlu gibi Cengiz Açıkgöz de toprağın bağrına ağlayarak düştü. Kâh tozlu yolların kaldırımlarında, kâh çocuk parklarının demir salıncaklarında geçen günlerin ardından o da takmış beline çantasını, düşmüş okul yollarına. Memur bir baba. Ev hanımı bir anne. Dar gelirli bir aile. Lojman griliklerinde geçen onca yılın ardından bir de kitaplaşan günlerin mürekkebini yalamaya başlamış. Sivilceli ergenlik çağında Batı klasiklerinin birçoğunu hatmetmeye başlamış. Gün olmuş, Tolstoy olmuş, Gün olmuş, Victor Hugo olmuş. Onun da zamanla beyninde İnsan, Doğa, Hayat, Emek, Umut, Ülkü ve yarınlar hakkında birtakım düşünce kırıkları oluşmaya başlamış. Popüler kültürün tüm genç beyinleri ıslak vücutlu bir kurt gibi 18 Yüksel Mert - Cengiz Açıkgöz kemirdiği yeni yüzyıl çağına inat o, insanlığın önündeki hurdalıkları bir köşeye kaldırıp atan düşünce adamlarının ölümsüz eserleriyle yatıp kalkmış. Bir gün Marx, Bir gün Voltaire, Bir gün Buddha, Bir gün Konfüçyüs, Bir gün Bacon, Bir gün Sokrates, Bir gün Platon, Bir gün Farabi, Bir gün Seyyit Kutup, Bir gün Cemil Meriç, Bir gün Uluğ Bey, Bir gün de Mustafa Kemal olmuş. Doğru adına yollara düşen bir derviş gibi düşmüş düşünce yollarına ve her gördüğü düşünce pınarından doldurmuş testisini. Islak sokakların kaldırım kenarlarında biriken gölcüklere basıp ne kendine ne de başkasına çamur sıçratmadan sessizce ve kimsesizce geçirmiş ömrünü. Ortaöğrenimin dayanılmaz, katlanılmaz ezberciliğinin ardından adına üniversite denilen yerde yükseköğrenimine başlamış. Bir süre gazete ve televizyon kanallarında metin yazarlığı ve program yapımcılığı yapmış. Türk diyarından bir Türk hatunuyla evlenmiş. Onun da artık bir otağı ve çadırı olmuş. O çadırın içini, Eylül ve Ezgi adında iki kız çocuğuyla şenlendirmiş. Ve... Gece demeden, gündüz demeden okumaya ve yazmaya devam etmiş. Devam etmekte...