Ne balığın yeri akvaryum ne kuşun yeri kafes...Herkesin bir vatanı var benimki sensin...Küçük bir mucize istiyorum. Senin yanımda olduğun ve benim sadece sana ait olduğum bir mucize. İkimiz için yazılmış ama ikimizin de okumadığı bir kitap, bize birbirimizi anlatan ama dinlemeye korktuğumuz bir şarkı ve hiç bakmadığımız ama içinde sadece ikimizin olduğu bir fotoğraf olsun istiyorum.Senin hikâyende kendime bir yer arıyorum. Belki de ikimiz için yeni bir hikâye yazmak istiyorum. Mutlu olsam da olmasam da bu benim hikâyem demek istiyorum. Bu dünyada tek bir hayat yaşayacaksak eğer ve sonunda biten bizim hikâyemiz olacaksa yaşadığımız hikâye de bize ait olmalı...Bir sokak arasında tuttun ellerimi, ki ben buna bile hazır değildim. Gözlerin gözlerimdeydi. "Ömrümü vereceğim kadın sen misin?" der ...

Aklıngidiş biletini aldığı yerde kalpçoktan dönüş biletini ayırmıştır. Aslında her şey birrüyayla başladı. Sahi rüyalara inanır mısınız? Ben inanmazdım. Ta ki aynırüyayı birkaç kez görene kadar... Uyandığınız an ya da günün herhangi biranında ne yaparsanız yapın rüyanızın tamamını hatırlayamayacaksınız. Herseferinde en fazla yarısı ya da küçük bir bölümü tamamlanmış bir hikâyeye bakargibi bakacaksınız rüyalarınıza... Bir rüyanın peşindenkoşmak kimilerine anlamsız gelebilir, bense bununla ilgilenmiyorum. Sadecekalbimin sesini dinlemek istiyorum çünkü kalbimi hafife almaktan, sezgilerimigörmezden gelmekten korkuyorum. Siz sadece şunu düşünün, ya gördüğünüz rüyayısizinle birlikte bir başkası daha görüyorsa? Ya siz de o başka bir şeyiyaşıyorsanız ama haberiniz yoksa? Aşk başka bir şeydir.Bazen...

Kimsenin bilmediği bir şarkısın. Bana kendini öğret. Başka hisleri başka insanlarda değil de hepsini sende tüketmek isterim çünkü ikimiz başkayız, kimsenin bilmediği bir başka dünyayız. Bakma sen bu kalabalığa, bu dünya bizim için yaratıldı. Başkaları sadece başkaları olarak kalsın, sen bir hayal kur kendine ve içinde sadece bize yer olsun.

Belki bir kitabın aynı sayfasında ağlamışızdır. İşte bu haberimiz olmadığı halde dünyanın en güzel karşılaşması olabilir.Ben anlam veremiyorum yani neden bittiğine değil madem bitecekti neden bu kadar hevesli başladık? Ben ikimizdeki bu hevese anlam veremiyorum. Ne oldu bize bilmiyorum ama iyi şeyler olmadığını çok iyi biliyorum. Ya çok yanlış zamanda karşılaştık ya da hiç karşılaşmaması gereken iki insandık. Biz neydik bilmiyorum. Sevgili desem değil, aşık desem değil bildiğin rastlantıydık işte ondan öte gidemedik.

"Toplumun benden beklediğini yapmanın baskısını her zaman üzerimde hissettim. Yaptığım her işte, edindiğim her rolde en iyi ve en doğru nasıl davranabilirim kaygısını da. Kimsenin beni görmediğini düşündüğüm zamanlarda ise kaçarcasına ters yöne yani aslında gitmek istediğim yöne gittim. Maalesef açık seçik değil ama, yüzümü gizleyerek. Yıllarca bunu yapmaya çalışırken fark etmediğim şu oldu; ben nasıl başkalarının davranışlarının izini sürebiliyor ve neyi niye yaptığını ayan beyan görebiliyorsam, aslında ben de toplum içinde çıplaktım. Kolaylıkla anlaşılabilir küçük numaralarım vardı ve yıllarca bunların fark edilmediğini sanmıştım." Doç. Dr. Aslı Kotaman, sanat eserleri ile kaygı, yas, erteleme, hatırlama, unutma, bekleyişler ve umut arasında bağlantılar kuruyor. Görünür olmadan var olduğ...

– Çizgilerle Gebelik Günlüğü – Hani o "Ben asla evlenmem!" "Çocuk mu? Hayatta yapmam!" diyenler vardır ya, her yerde karşılaşmışsınızdır, işte onlardan biriydim. İlişki yürütmek zaten zordu, bir de evlenip istediğin zaman çekip gidemeyeceğin bir yola girmenin ne anlamı vardı? Ya da çocuk yapıp tüm özgürlüğünü geri dönülmez bir kapının ardında bırakmak delilik olmalıydı. Sonra evlendim, evet evet üstüne bir de çocuk yaptım! Hamilelik sürecim, 2015 yazı ile 2016 baharı arasındaydı. Türkiye’nin pek çok ilinde bombalar patlıyor, hepimiz delirmenin sınırında yaşıyorduk. Bu kadar kaosun ve şiddetin arasında içimde bir bebek büyütmek nasıl bir duyguydu, onlar da var satırlarda, doğumdan sonra nasıl içe döndüğüm, bebekli hayatın yoğun temposunda nasıl bir çırpıda önceliklerimin değiştiği de. Başta...