Sabır dostların makamıdır… Allah sıkıntı verdiyse mümine bilsin ki derecesi yükselsin diye Ve artık sadece Allah için sabretmek düşer geriye… Kalbini çevirdiğin zaman asırlar öncesine İçini sımsıkı saracak bir ayet düşecek gönlüne: "Rabb’in için Sabret"…

"Hayatın monoton geçtiğinden şikayet ediyorsun, onu donuk hale getiren yalnızca sensin, senin dünyanda, senin duygularını kim renksiz kılabilir?Ve senin her şeyi bırakıp aynanın karşısına geçmeni isterim. Ellerinle yüzüne, gözlerine, burnuna, kulaklarına dokun, onları hissederek dokunve işte Yaradan'ın izlerini görüyorsun! Dokunduğun yerler ne kadar ilahi, onlar ne kadar kutsallar!...Sen kutsal bir bedenin içinde yaşayan ruhsun. İlk adım bedenini sevmektir ve bedenini sevdikten sonra ruhunu sevebileceksin ve son adım seni varlığına götürecektir.

.Bazen içinde iki ayrı ses duyuyorsun. Zihnine dolan düşünceler seni kararsız bırakıyor. Bazen kendini çift kişilikliymiş gibi hissediyorsun. Biri kötüyü emrediyor, diğeri ise rahmani konuşuyor. Rahmani konuşan çok hafif fısıltı verip hemen kayboluyor ama şeytani olan hiç susmuyor, seni yoruyor. İşte o ses nedir biliyor musun? O senin nefsinin sesidir. Onu eğitirsen Evliya olur, şayet onu boş bırakırsan Eşkıya olur, bütün enerjini alır ve hayatı çekilmez hale getirir. İçinde böylesine bir savaş varkenSen Evliya mı olmayı seçeceksin yoksa Eşkıya mı? Niçin ilişkilerle (kalbimizle) imtihan oluyoruz? Âşık olarak evlendiğin insanla gün gelir boşanmak için adaklar adarsın. "Seni çok seviyorum, sensiz yapamam..." dediklerine gün gelip "Yüzünü görmek, adını bile duymak istemiyorum!" diye haykırırs...

Hayatın anlamını yakalamak mı daha önemli yoksa bu hayatı en güzel şekilde yaşayabilmek mi? Peki bunlardan biri olmadan diğeri mümkün mü? Nefeslerimizi tükettiğimiz bu hayat, bizi tatmin edecek bir anlama dokunmadan güzel yaşanabilir mi? Güzel yaşadığımızı sandığımız bir gün, ruhaniyetimize değmeden gerçekten güzel olabilir mi?Varlığımızın anlamı, Allah’la olan irtibatımıza dayanıyor. Allah’ın bizdeki mevcudiyeti, hem de ruhumuz olarak şahdamarımızdan daha yakın olması, hayatın, ötesinin ve kendimizin aslına ulaşmamızı sağlıyor.Ancak cevherin mevcut olması yetmiyor. O mevcut olanın ortaya çıkartılması, gizlenenin aşikâr hale gelmesi gerekiyor. Bunun yolunu da tasavvufun çizdiği geniş ama titiz ve hassas yolda görüyoruz. Öyle bir yol ki aşk, edep, nezaket, vefa, gayret ve samimiyetle döşeli...

Niyet, hayali hakikat yapar...Dualarım kabul edilmedi diye sakın karamsar olma! İyi bil ki, duan kabul olmasaydı, tekrar dua ediyor olamazdın.Rabb’in rıza sarayının her bir kapısı bir Esma-i Hüsna’dır. Seni bu kapıya ulaştıracak araç ise duadır.İnsan, kendisinde ve çevresinde Esma-i Hüsna’yı hissettiği an, gerçek dua ile Rabb’e yalvarmış olur.Dua, insanı kuyunun dibinden alır, Hz. Yusuf (as) gibi saraylara sultan yapar.Dua, en sıkıntılı anlarında, Hz. Yunus (as) gibi en büyük yardımcın olur.Dua, en sancılı günlerinde, Hz. Eyüp (as) gibi şifa olur.Dua, Hz. İbrahim (as) için hazırlanan ateşleri serin bir bahçe haline getirir.Dua, en ağır sınavında, Hz. İsmail (as) gibi bıçağın altından kurtarır.Dua, bütün düşmanların sardığı bir anda, Hz. Muhammed (sav) gibi, sığındığın en dar mekânı en geni...