En son ne zaman bir kadını sevdin?Ama öyle öptün, sarıldın, uyudun falan değil; en son ne zaman bir kadını gerçekten sevdin?Kaybetmekten korkarak, yanındayken bile özleyerek, deli gibi kıskanarak, koruyup kollayarak... Delikanlı adam korkmaz diye bir şey yok. Korkacaksın!Sevdiğin kadını kaybetmekten korkacaksın, kıskanacaksın da… Sokakta elinden tutacaksın, tanıdığın herkesle onu tanıştıracaksın. "İşte benim hayatım bu!" der gibi tanıştıracaksın. Güzel bir kadın sevmek istiyorsan onu gülümseteceksin. Çünkü dünyanın en güzel kadını mutlu bir kadındır, onu mutlu edeceksin…Bu yüzden kirpiklerini sev bir kadının…Avuç içlerini…Makyajsız yüzünü…Uyku sersemliğini…Saçlarını kesen bir kadının çektiği acıyı anlayabilecek kadar sev bir kadını.Ve asla bir kadının saçlarını kesmesine sebep olma…

Kalbimi alçıya aldırmak istiyorum bugünlerde...Sahi alçı tutar mı kalp kırığını? Kemik bile aynı yerden tekrar kırılmazken nasıl olur da bir kalp aynı yerden defalarca kırılabilir anlamıyorum...Ama olsun...Sevdada yanıp har olmak da var, sönüp kül olmak da...Ama bazı yaraları gizleyebilecek kadar büyük bir sargı yok ne yazık ki ve bazı acıların dinmesine yetecek kadar da uzun bir ömür... Yani kaderinde iyileşmek yoksa bir yaranın, kan revan içinde kalsan da onu taşımak zorundasın.İşte sen kaderinde iyileşmek olmayan en derin yaramsın.Ve ne yaparsam yapayım seni gizleyemiyorum...

Milyarlarca insanın yaşadığı bu dünyada birbirini tanımayan iki insanın iki şekilde karşılaşması mümkündür sevgilim: Tesadüf... Tevafuk... Hayatımın en berbat, hayatımın en içinden çıkılmaz, hayatımda birine en çok ihtiyacım olduğu bir zamanda karşıma çıkman tesadüf olamaz. Sen benim bütün samimiyetimin, bütün iyi niyetimin, bütün iyi dualarımın karşılığı olarak gönderildin bana. Önce Allah istedi seni tanımamı, sonra karşılaşmamız için bütün doğa işbirliği yaptı. Ve sonra sen çıktın karşıma... Ben seni Elif seçtim... Çünkü ben tesadüflere inanmam ve seni rasgele tanımış olmam muhtemel bile değil. Sevmem için Yaradan’ın bana verdiği muazzam bir armağansın sen. Ve bana O’ndan geldin... Bense Vav’ım, biraz doğrulsam sana benzeyeceğim. Ben seninle doğdum sevgilim... Bütün kasvetimden, bütün h...

İçime attığımkar taneleri kadar küçük şeylerin zamanla önünde durulmaz bir çığadönüşebileceğini öğrendim. Oysa bir dağın zirvesine düşen ufacık kar tanelerigibiydi hepsi... Zamanla yuvarlanıp döndüler içimde, büyüdüler ve kocaman birçığa dönüştüler. Meğer her şeyiiçine atmak bir felaketmiş... Çünkü içineattıklarının altında ezilir, yorulurmuş insan. Sen benim içimeattığım her şeysin. Çocukluğum, gençliğim, alınganlığım, pişmanlığım, umudum...Sen benim hissettiklerimsin... Sen, bir daha hissedemeyeceğim tek şeysin... Ne olurdukarşımda dursaydın şimdi? Sımsıkı sarılabilseydim boynuna, kokunu içime çekerekağlayabilseydim omzunda... Ne olurdu küçücük bir ihtimal daha olsaydı? Keşkebunları sana söyleyebilmenin başka bir yolunu bulabilseydim. Ne yazık ki bumümkün değil! İçimden birçığlık gibi ko...

O gece Ayasofya'dan sesler geliyordu..."Fatih Sultan Mehmet'le karşılaştığım ilk an ölecek gibiydim.Bal rengiydi gözleri...Ama en büyük hüznüm Eyüp Sultan Hazretleri'nin dışarıda öldürüleceğini bile bile çıkışını seyretmekti.Seslendim ama duymadı...""Bizans İmparatoru I. Justinianus, eserini bir de benden dinle!"

Sözler, savaşlar başlatacak ve savaşlar bitirecek kadar güçlüler. Nasihat ya da ibret çekmecelerimize girebildikleri gibi; hayatımızın akışını değiştirebilir, hikâyenin sonunu en başından belirleyebilirler. İnsanlığa armağan edilmiş devrimlerde de, onun hayatını karartan savaşlarda da, belagatin ve hitabet yeteneği olan Hitler, Castro, Atatürk, Martin Luther King Jr. ve Gandi gibi liderlerin parmağı var. Hayatı güzelleştiren şarkıların, romanların, filmlerin, icatların ve öğretilerin de ardından, elinden alınan çocukluğunun elinden tutan Michael Jackson, ailesinin garajındaki iki kişilik şirketi dünya devi haline getiren her zaman "aç ve budala" Steve Jobs çıkıyor.

Kalır gibi gidişlerini izledim önce, sonra gider gibi kalışlarını…Ve anladım ki ne sen gidebiliyorsun ne ben kalabiliyorum. Öyle bir hayat yaşıyoruz ki şimdi; ağlamak gülmenin mahkumu, gülmek ağlamanın gardiyanı gibi sanki…Ve anladım ki ne seninle ağlayabiliyorum, ne de sensiz gülebiliyorum.Belki de sen aşka aşıktın, ben üstüme alındım bilmiyorum. Bir gün gerçekten seni terk edebilecek miyim onu da bilmiyorum. Üzerine sinen benin kokusunu duymadan yaşayabilecek misin?.. Çünkü, senden geriye sadece sen kalana dek terk edilmiş olmuyorsun.İnsan yaşadığı anın değerini yaşadıklarından ötürü değil, neler yaşayacağını bilmediğinden ötürü bilmez. Seni çok seviyorum; bir gün seni terk etme gücümü kendimde bulup bulamayacağımı bilmeye bilmeye... Anlıyor musun?Gel "biz" olalım demek kolay… Benimle hi...