İçime attığımkar taneleri kadar küçük şeylerin zamanla önünde durulmaz bir çığadönüşebileceğini öğrendim. Oysa bir dağın zirvesine düşen ufacık kar tanelerigibiydi hepsi... Zamanla yuvarlanıp döndüler içimde, büyüdüler ve kocaman birçığa dönüştüler. Meğer her şeyiiçine atmak bir felaketmiş... Çünkü içineattıklarının altında ezilir, yorulurmuş insan. Sen benim içimeattığım her şeysin. Çocukluğum, gençliğim, alınganlığım, pişmanlığım, umudum...Sen benim hissettiklerimsin... Sen, bir daha hissedemeyeceğim tek şeysin... Ne olurdukarşımda dursaydın şimdi? Sımsıkı sarılabilseydim boynuna, kokunu içime çekerekağlayabilseydim omzunda... Ne olurdu küçücük bir ihtimal daha olsaydı? Keşkebunları sana söyleyebilmenin başka bir yolunu bulabilseydim. Ne yazık ki bumümkün değil! İçimden birçığlık gibi ko...

En son ne zaman bir kadını sevdin?Ama öyle öptün, sarıldın, uyudun falan değil; en son ne zaman bir kadını gerçekten sevdin?Kaybetmekten korkarak, yanındayken bile özleyerek, deli gibi kıskanarak, koruyup kollayarak... Delikanlı adam korkmaz diye bir şey yok. Korkacaksın!Sevdiğin kadını kaybetmekten korkacaksın, kıskanacaksın da… Sokakta elinden tutacaksın, tanıdığın herkesle onu tanıştıracaksın. "İşte benim hayatım bu!" der gibi tanıştıracaksın. Güzel bir kadın sevmek istiyorsan onu gülümseteceksin. Çünkü dünyanın en güzel kadını mutlu bir kadındır, onu mutlu edeceksin…Bu yüzden kirpiklerini sev bir kadının…Avuç içlerini…Makyajsız yüzünü…Uyku sersemliğini…Saçlarını kesen bir kadının çektiği acıyı anlayabilecek kadar sev bir kadını.Ve asla bir kadının saçlarını kesmesine sebep olma…

Milyarlarca insanın yaşadığı bu dünyada birbirini tanımayan iki insanın iki şekilde karşılaşması mümkündür sevgilim: Tesadüf... Tevafuk... Hayatımın en berbat, hayatımın en içinden çıkılmaz, hayatımda birine en çok ihtiyacım olduğu bir zamanda karşıma çıkman tesadüf olamaz. Sen benim bütün samimiyetimin, bütün iyi niyetimin, bütün iyi dualarımın karşılığı olarak gönderildin bana. Önce Allah istedi seni tanımamı, sonra karşılaşmamız için bütün doğa işbirliği yaptı. Ve sonra sen çıktın karşıma... Ben seni Elif seçtim... Çünkü ben tesadüflere inanmam ve seni rasgele tanımış olmam muhtemel bile değil. Sevmem için Yaradan’ın bana verdiği muazzam bir armağansın sen. Ve bana O’ndan geldin... Bense Vav’ım, biraz doğrulsam sana benzeyeceğim. Ben seninle doğdum sevgilim... Bütün kasvetimden, bütün h...

Sevgilim... Gözlerin hangi şehrin sabahına açılırsa açılsın her sabah aynı kişiye uyanabilmektir aşk... Ben her sabah solumdaki o ağrıyla sadece sana uyanıyorum. Bu daha ne kadar sürecek hiçbir fikrim yok. Ama bir süre sonra sıradan bir pazar sabahına, aklımda başka bir telaşla uyanacağıma inanıyorum. Sen de inan buna. Bir zamanlar iliklerine kadar seni seven birinin, bir gün hatıralarında bile yer tutmayacağına inan. Seninle mutsuz yaşamaya bile razı olan birinin sensiz çok daha mutlu yaşlanacağına inan... Ve bir gün olur da denk olursa acılarımız; yani en az benim kadar yaralanırsa gururun, incinirse duyguların beni hatırla... İşte o zaman gerçek sevginin birinin varlığıyla mutlu olmak değil, yokluğuyla mutsuz yaşamaya alışmak olduğunu anlayacaksın. Ben sana hak ettiğinden fazlasını verd...

Genç adamlardı. Gözü pek ve korkuları büyük. Çoğu nereye niçin gittiğini bilmeden gidiyordu. İnancın oluşturduğu gösteri her zaman bir kimlik verirdi insana. Ama kendisine ait olmayan kimlikle yürümeye başlayan da kendisi değil başkası olurdu. Böyle böyle kendine yabancılaşır, kendine yabancılaşa yabancılaşa da başkası tarafından ele geçirilirdi. Sonra kendine ait olan ne varsa anlamını yitirir, kahraman olmak için yola çıkan da yolun sonunda bir hiç olurdu.

Cumhuriyet döneminde, aydınlanma ışığında yeniden düzenlenen hukuk sisteminin son on yılda geçirdiği değişimler, birey ve toplum olarak edinilen kazanımların, yurttaş olarak alınan sorumluluklarla beraber hak ve özgürlüklerin nasıl göz göre göre elden çıkarıldığını özetliyor. Av. Dr. Başar Yaltı, bağımsız yargının ne olduğunu ve toplumsal yaşayışımızı nasıl şekillendirdiğini hatırlatarak, emir ve talimatla işleyen yargının bizi nasıl da sonu belli, kirli bir mizansenin parçası yaptığını gösteriyor. Siyasal iktidarın, yargı üzerinden Cumhuriyet’le nasıl hesaplaştığını ortaya koyuyor.

Akıp giden su gibi güzeldi işte geçip giden zaman da. Akması, geçmesiydi önemli olan ve bizim de onlarla akmamız, geçmemiz, esmemiz, uçmamız, yüzmemiz, yürümemiz, koşmamız, durmamız, bakmamız, susmamız ve yazmamız... Sonra günlerimiz vardı, olup olacağı yedi gündü, iki avcumuza sığardı, "hayırlı cumalar" kadar "mavi cumartesiler", "uykulu pazarlar", "güneşli pazartesiler", "sakin salılar", "iyimser çarşambalar", "uğurlu perşembeler" de demek iyiydi. Haydar Ergülen, Önemsiz Günler ve Haftalar’da zamanı peşi sıra akan aynılıklar bütünü olmaktan kurtarıyor, her bir haftaya "önemsiz" bir anlam atfediyor ve bize o hep özlediğimiz geçmişin tatlı-ekşi atmosferini yeniden canlandırabileceğimiz bir ruh atlası sunuyor.